ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೇ.....

ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಖುಷಿಯ ನೆನಪು, ದುಖಃದ ನೆನಪು, ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪು, ಅವಮಾನದ ನೆನಪು, ಪ್ರೀತಿಯ ನೆನಪು, ದ್ವೇಷದ ನೆನಪು.... ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದರ ಹಿಂದೊಂದು ಹೊರಟಿದ್ದವು. ಮೌನವೂ ಜೊತೆಗೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಿತ್ತು.
ನೆನಪುಗಳು ಸುಮ್ಮನೇ ಹೇಗಿದ್ದಾವು ?
ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪು ಮೆಲ್ಲನೆ ಹೇಳಿತು, ಜನರಿಗೆ ನಾನೆಂದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿ. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಕರೆಯಲು ಇಷ್ಟಪಡ್ತಾರೆ ಈ ಜನ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ದುಖಃ ಹೇಳಿತು, ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲದಿದ್ರೂ ನನ್ನ ಬೇಡಿಕೆ ಹೆಚ್ಚಿದೆ ಬಿಡಿ. ನಾನೇ ಹೆಚ್ಚು ಪವರ್ ಫುಲ್ !
ಪ್ರೀತಿಯ ನೆನಪಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂತು. ನೀವೆಲ್ಲ ಹಾಗಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ ಅಷ್ಟೇ, ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಾಗೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಗೋದು ನಾನು. ಜಗತ್ತಿನ ಸುಂದರ ನೆನಪೆ೦ದರೆ ನಾನೇ...... ಎಲ್ಲರೂ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ದ್ವೇಷ ಬಿಟ್ಟೀತೆ? ನಾ ಹೋಗದಿದ್ದರೆ ಜನರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಗೆ ಹೇಳ್ರೋ... ನಾ ಬೇಕೇ ಬೇಕು.... ಎಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳೂ ಕಿತ್ತಾಡತೊಡಗಿದವು.... ಎಷ್ಟು ನೆನೆಪು ಮಾಡಿದರು ನೆನಪಾಗದ ನೆನಪೊಂದು ಕೂಡ ಅವರೊಳಗೇ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು.

ಮೌನ ಕಿವಿ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿತು! ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಗದ್ದಲವೋ ಗದ್ದಲ.

ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ,

ತುಂಬಾ ಸಮಯದಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂಸುಮ್ಮನೇ ಕೇಳುತ್ತಾ ಎಲ್ಲರ ಹಿಂದಿನಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮರೆವು ''ನಾನು ಬಿಟ್ಟರೆ ತಾನೇ ನಿಮಗೆಲ್ಲ ದಾರಿ'' ಎನ್ನುತ್ತಾ ಎಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ನಗುತ್ತಾ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿತು!!